Zij komt de salon binnen, gaat liggen. We gaan beginnen…
Mijn verhaal. Haar verhaal. We spreken dezelfde taal.
Mijn openheid, haar openheid. Zij raakt niet enkel haar, ook haar zenuwen kwijt.
Dan vervolgt het proces. Toch angst, scherpe pijn, zonder mes.
Ik werk vol begrip met mijn handen en hart. Het is een prachtig vak apart.
Nadat ik jouw vingers met precisie tegen je lippen leg, trek ik de wax met een snelle ruk weg.
Jij ligt, ik sta, zij aan zij. Je gilt, je vloekt, maar het gaat voorbij.
Het was -nadien bezien- toch een aangenaam gesprek, is de conclusie voor je vertrek.
Dagen erna ga ik weer aan de slag, als dat van jou mag.
En zo komt dan met behulp van hars, haar, gaas en klei,
opnieuw een ku-ns-twerk terug nabij…
Door: Lisa Fagíena, medio 2020.
